Lasiodora parahybana - Ptasznik Olbrzymi

LASIODORA PARAHYBANA - POLSKA NAZW: PTASZNIK OLBRZYMI

HODOWLA I OPIS GATUNKU LASIODORA PARAHYBANA - POLSKA NAZWA: PTASZNIK OLBRZYMI Nazwa Łacińska: Lasiodora parahybana Nazwa Polska: Ptasznik olbrzymi Inne nazwy: Salmon pink birdeater Wprowadzenie: Jest to największy pajšk na œwiecie, zaraz po Theraphosa Blondi. Występuje w Brazylii, w okolicach rzeki Rio Sao Francisco. Gatunek został sklasyfikowany w roku 1917 przez Mello-Leitao. Gatunek jest dopuszczony do obrotu w Polsce i nie jest objęty CITES. Wyglšd: Pajšk jest podobny do B. albopilosum, dominuje ubarwienie czarne, ale spotyka się również osobniki brunatne, bršzowe i szare. Ptasznik pokryty jest jasnymi włoskami. Wielkoœć: Bardzo duży pajšk, długoœć samego ciała dorosłej samicy może dochodzić do 10 cm a razem z odnóżami samica może mieć do 28 cm. Samce osišgajš nieco mniejsze, ale i tak spore rozmiary (długoœć ciała 7-8 cm, razem z odnóżami do 23 cm) Charakter: Ten gatunek jest przeważnie agresywny w stosunku do człowieka, ale nie posiada silnego jadu. Trzeba jednak mieć na względzie to, że dorosły pajšk posiada tego jadu bardzo dużo, więc niewielka siła jadu jest rekompensowana jego iloœciš. Obserwuje się jednak, że niektóre osobniki (raczej samice) sš dosyć łagodne, lecz ja osobiœcie nie radziłbym próbowania handlingu (trzymania na rękach). Trzeba także zauważyć, że przy takich rozmiarach pajška jego szczękoczułki sš również pokaŸne a zadane nimi rany doœć głębokie i długo się gojš. Terrarium: Mimo, że to gatunek naziemny, lubi sobie pokopać, więc lepiej dać doœć sporš warstwę podłoża. Przy dorosłych okazach nawet 8 cm. Terrarium powinno być szersze niż dla innych ptaszników naziemnych. Musi być także zabezpieczone przed otwarciem z wewnštrz, ponieważ Parahybana to bardzo silny pajšk i z łatwoœciš podniesie sobie pokrywę terrarium. Przy dorosłych osobnikach najlepiej zamontować haczyki przytwierdzajšce pokrywę do œcian terrarium. Pojemniki dla młodych osobników obwišzujemy wertykalnie (pionowo) „gumkami recepturkami”, najlepiej na krzyż. Można także ustawić coœ ciężkiego na pokrywie terrarium, ale to doœć prymitywny sposób. Od szóstej wylinki należy także uważać na to, by pajšk nie zrobił dziury pojemniku, ponieważ potrafiš się one bez problemu przegryzać przez plastik, po czym nawiać. Należy więc często kontrolować stan terrarium z podroœniętymi osobnikami. Sytuacja, gdy ptasznik ucieka z terrarium następuje wtedy, gdy terrarium jest za małe, lub jest za mała iloœć torfu/włókna kokosowego. Samo terrarium powinno mieć sporo kryjówek, o ile ptasznik sam sobie ich nie zrobi. Terrarium można także obsadzić roœlinami takimi jak scindapsus, diskoreja, filodendrony, syngonium, hoja, czyli ogólnie rzecz bioršc, pnšcza. Jeżeli jednak zamierzamy obsadzić terrarium żywymi roœlinami, to należy oprócz zwykłego oœwietlenia - jakim powinna być czerwona żarówka maks. 40 W – zainstalować cienko gwintowš żarówkę o mocy 25 W. Należy wtedy uważać, by nie przesuszyć pajška. Wystrój samego terrarium zależy głównie od gustu i pomysłu właœciciela. Temperatura i wilgotnoœć: Optymalnš temperaturš dla tych pajšków jest 22-27oC, jeżeli podwyższymy nieco temperaturę (ale bez przesady), to przyœpieszymy procesy metaboliczne tego pajška, czyli w efekcie większy apetyt i szybszy wzrost. Wilgotnoœć powinna być utrzymywana na poziomie 65 – 75 % Żywienie: Całkiem młode pajški karmimy małymi mšczniakami, którym najlepiej ucišć głowę, ponieważ owad zawsze wkopie się w ziemię i pajšk może mieć kłopot z dobraniem się do niego. Jeżeli chcemy, to możemy również wyhodować z larw dorosłe muchy, którymi również można karmić pajška. Można również karmić młode wylęgiem œwierszczy, jeżeli mamy do niego dostęp. Również z małym (bardzo) mšcznikami pajški nie powinny mieć problemu. Podroœnięte osobniki poradzš już sobie z dorosłymi œwierszczami, dużymi mšcznikami, czy œrednimi drewnojadami. Także karaczany mogš wejœć w jadłospis tych ptaszników. Dorosłe ptaszniki radzš już sobie ze wszystkim, z racji swoich rozmiarów dadzš sobie radę nawet z wyroœniętymi myszami. Można także podrzucić im żabę. Należy uważać, czy w pojemniku nie ma pokarmu, gdy pajšk przechodzi wylinkę, ponieważ jest on wtedy bardzo niebezpieczny dla naszego ptasznika. Dymorfizm płciowy: Jak wszystkie gatunki, samiec jest mniejszy od samicy, ma mniejszy odwłok, i grubsze odnóża. U dojrzałych osobników płci męskiej na pierwszej parze odnóży krocznych, na pierwszych goleniach znajdujš się haczyki, które służš do podtrzymywania samicy w trakcie kopulacji. Natomiast samicy czegoœ takiego się nie znajdzie. Jest także metoda pozwalajšca okreœlić na jakieœ 70 procent płeć u osobników od 6 wylinki wzwyż. Stosuje się jš następujšco: staramy się „nakryć” naszego pajška na zrzucaniu naskórka. Następnie, jeżeli mamy do dyspozycji mikroskop umieszczamy wylinkę karapaksem (tzn. do góry nogami) na szkiełku. Następnie patrzymy na otwór płciowy znajdujšcy się w przedniej częœci odwłoka, pomiędzy płucotchawkami. U samca otwór płciowy jest niewielki, oraz nie zawiera dodatkowych otworów. Natomiast u samicy, otwór jest zdecydowanie większy, oraz zawiera wiele pojedynczych lub parzystych zbiorniczków nasiennych. Ta metoda jednak nie jest tak samo pewna, jak poczekanie do dorosłoœci, gdy różnice pomiędzy samcem i samicš sš o wiele większe. Rozmnażanie: Na ogół nie sprawia większych trudnoœci. Przed kopulacjš należy nakarmić samicę do syta, ponieważ wtedy będzie mniej agresywna wobec samca. Po kopulacji należy pajški niezwłocznie rozdzielić, aby samiec uszedł z życiem. Można również nieco obniżyć terrarium samicy, ponieważ wtedy będzie nieco bardziej „ospała”. Po około 43 – 55 dniach od kopulacji samica wytwarza kokon. W trakcie 70 – 90 dni z kokonu wykluwajš się młode, których może być nawet do 1800, zazwyczaj jest ich około 700 – 850 sztuk. W miarę możliwoœci należy odebrać samicy kokon, gdyż może ona go zniszczyć, a jeżeli tego nie zrobi, to po całym terrarium będš biegać malutkie nimfy, które trzeba będzie wyłapać. Nie trzeba się obawiać, że młode zeżrš się nawzajem, gdyż nie majš jak, bo nimfy (jeszcze nie pajški) nie majš narzšdów gębowych w postaci szczękoczułek, ani jadu. Stadium rozwojowe wyglšda następujšco: Kokon a Nimfa I a Nimfa II a Pajšk L1. Tuż przed zmianš w prawdziwego pajška należy pozamykać w oddzielne pojemniki, ponieważ gdy tego nie zrobimy, i pozostawimy je w inkubatorze do pierwszej wylinki zakończy się to wzajemnym pożarciem.